Nefis bir kış güneşi ve hoş bir tesadüf. Geyikli’den kalkan feribot adaya doğru yol alırken Hürriyet Pazar ekinde Ata Demirer’in de aynı soruyu sorduğu ve pek de güzel cevapladığı röportajını okuyorum. Seviyorum bu adamı. O da Ada aşığı.

Feribot adaya yanaşıyor. Gazeteyi katlayıp kenara bırakıyorum. “Ada ayarları”mız devreye girdi bile.. Artık Bozcaada Hasan ve Sadiye’si devrede.

Bozcaada çocuklarla en sevdiğimiz tatil beldelerinden. Sezonu çok kısa. Taş çatlasa 2.5 ay. Ama adanın en güzel zamanları “low season” ayları. Kalabalıktan uzak, sanki adanın yerlisiymişsin gibi bir his geliyor insana.

Coğrafi olarak “ada” zihinsel olarak da “izolasyon”u çağrıştırıyor bize. Adaya ayak bastığımız anda hayatımızı esir alan ve yönlendiren sorumluluklar, endişeler, beklentiler önemlerini yitiriveriyor, hepsi adanın çok uzağında ana karada kalıveriyor.

Ada merkezde Çınaraltı kahvesinden geçerken tanıdık yüzler var mı diye ister istemez bakınıyor insan..

Kış aylarında ısınma sorunu nedeniyle bağ evlerinde konaklama mümkün değil. Şehir merkezinde de bir kaç otel nöbetçi.

Kaikias bakımda olduğundan malesef açık değil. Daha önce de bir kış kaçamağında kaldığımız 9 Oda’ ya yerleşiyoruz. Bir magazinel bilgi: İşletmesini bu hafta Feridun Düzağaç almış.

Soluğu Çiçek pastanesinde alıyoruz. Sahibi dedelerinin Rusya’da öğrenip kuşaktan kuşağa aktardığı 100 yıllık pastacılık mesleğini hakkıyla yerine getiren, “30 yıldır Adalı”, Çamlıhemşin’li Tahir Günday.

Bize nefis, sıcacık dereotlu poğaçasından ve bademli kurabiyesinden ikram ediyor. Tabii ki nefis bir çay ve sohbet eşliğinde.

Gün erkenden batarken Vahit’in yerinde kocaman sobanın yanındaki masaya konuşlanıyoruz.

Sıcacık sobanın üzerinde ekmeklerimiz kızarıyor.

Bu akşamlık bu kadar. Yarın yeni fotoğraflarla devam edebiliriz umarım.

Bozcaada’dan sevgiler

Metin: Sadiye Kuş

Fotoğraflar: Hasan Kuş

Editing: Hasan Kuş